ETORKINAK ETA BIZKAIKO INDUSTRIALIZAZIOA

Ni XIX.mendean, 1875. urtean hain zuzen ere, bizi naizen 28 urteko mutil bat naiz. Ingelesa naiz, ingalaterrako iparraldeko herri txiki batean jaio nintzen baina, orain, Bizkaiko meatze inguruan dagoen fabrika handi batean lanean aritzen naiz. 

Fabrikan pairatu behar ditugun esplotazioa eta bizimodu latzak jasanezinak dira. Meatze eta siderurgia industiak sekulako aberastasuna eta boterea sortzen ari da Bizkaiko ingurunean eta burges txoropito horiek diru kopuru galanta irabazten ari dira nire lan gogorraren poderioz. Gainera, azken boladan, Espainako leku guztietatik emigratzen ari da gendea, lana aurkitzeko asmoz baita europako beste hainbat tokitatik, Frantzia edo Alemania esaterako. Hiriaren itxura ere aldatzen ari da, etxebizitza berriak eraikitzen ari dira etortzen den gendeari bizileku bat emateko. Hala ere, betiko soldata eskasa eta lan-baldintza latzak jasan behar ditugu, meategian segurtasunik gabe aritzen gara istripu bat izateko arriskuarekin baina, hori burgesei, bost axola! Hain zuzen ere, lankide askok istripuak izan dituzte lan agiten ari ziren bitartean eta bat baino gehiagok hiltzeko zorian egon da. Noiz arte jasan beharko dugu egoera hau? Sozialistok, gure eskubideak aldarrikatzen ari gara, bidezkoa den bezala, baina alferrik, kasurik ez. 

Siderurgia eta meatze enpresak nerbioi ibaiaren ondoan(1870.urtetik aurrera)

Bizkaiko meategi eta siderurgia fabriketako langileak (1876.urtea)