Haur langile bateko errealitatea.

Ni Pablo Beristain naiz, zazpi urteko haur langilea. Bizkaian bizi naiz betidanik. Nire bizi-baldintzak jasaezinak dira, ez luke izan behar lan-baldintzak, baina tamalez baditut eta mespretxagarriak dira. 

Antzinako Erregimena nekazaritzan oinarritutako sistema-ekonomikoa izan zen. Industria Iraultza poliki garatu joan zen;Bizkaian XIX. mende erdialdean, Gipuzkoan XIX. mende amaieran eta Araban eta Nafarroan XX. mende erdialdean hasi zen.  XVII. mendeko krisiaren eraginez, politika ekonomikoa zeharo aldatu zen Europan.

Industralizazioa baino lehen, nire aitak laguntza behar zuenean lurrak lantzen ni laguntzen nion edo amak janaria eta etxea egiten. Lagunekin jolasteko eta kalean libre egoteko denbora geukan. Orain ordez, oso goiz jaiki behar dugu lanera joateko eta bueltatzean zuzenean ohera lo egitera. Lan-baldintzak kontuan hartuta, ez nau zuzenean kaltetzen oraindik ere umea naizelako, nire gurasoak ordaintzen duten zergak ikaragarriak dira. Baina gehien nabaritzen dudan uztiapena lan-baldintzak dira. Bereziki nire ama, nire aitaren lan berdina egiten du eta ez du berdina irabazten gainera berizketa jasan behar du.

Oihalak egiten dituzten fabrika batean egiten dut lan, ni bezalako haur gehiago daude. Guztiak 5 urte baino gehiago, ez zait batere gizakia iruditzen bost edo sei urte bitarteko haurrek lan egiten dutela, helduek egiten duten lan moduan. 10-14 orduko lana egin behar dugu gure osasunari kalte egiten dioten gauzak lantzen. Ni gehienetan makinek eroritako hari zatiak kentzen dut. Baina ez da ain erraza, makina mugitzen doa eta ni denbora kalkulatu behar dut azpian sartzeko eta ateratzeko. Egun guztietan haurrak hiltzen dira lan-baldintzak nazkagarriak direlako.